Wintersurvival februari 2002

Gegevens

Laatst bijgewerkt op zaterdag 02 november 2013 20:22

Survival februari 2002 in Le Moulin de petit Somme

verslag

In de gebruikelijke files van Den-Haag tot na Brussel, in het eveneens gebruikelijke slechte weer, trokken 23 "survivalvrienden" richting het kleinste stadje van de wereld. Met zijn slechts 400 inwoners is het middeleeuwse plaatsje Durbuy niet alleen beroemd om zijn prachtige natuur maar ook om zijn sinds 1331 ambachtelijk gebrouwen Marckloff trippelbier. Dus reden genoeg om naar deze, voor ons, nieuwe omgeving te gaan.

We waren op weg naar de door "Patrias Familias" Cees Verstrate1) met kompanen "webmaster" Eugene, "night rider" Marcel en "in blijde verwachting" Dénes2) georganiseerd weekend in de 15 jaar geleden herbouwde voormalige watermolen "Le Moulin de Petite Somme" nabij het, van de Hari Krisna organisatie, gelegen kasteel "Petite Somme".

Hier bleek dat mijn ploeg bestond uit teamcaptain "ruisende regenbroek" Harry, "kaartlezer" Peter, "marathonloper" Ron, "helpend handje" Delano, "kritische vragensteller" Joppe en "stille" Erik.

Na een eenvoudige doch voedzame avondmaaltijd van erwtensoep met pannenkoeken van Dénes was het tijd voor de vrijdagavond-etappe.

Na eerst nog wat instructies verkeerd geïnterpreteerd te hebben, waardoor wij linksom in plaats van rechtsom gingen waar het gele markeertape hing, vonden wij het juiste pad. Maar ook de 3e groep had, ondanks de meegetorste schijnwerper waarop een Duitse luchtdoelbatterij in de tweede wereld oorlog jaloers zou zijn geworden, de gele tape gemist en kwam te laat binnen.

Ondanks dat het droog geworden was, werd het een blubberige wandeling en het verbaasde ons dan ook dat de cafébaas in Durbuy ons zomaar binnenliet. Maar hij had het dan ook te druk met dobbelen op zijn doorgezaagde halve bierfust.

Mogelijk vanwege de duidelijk zichtbaar opgehangen (Nederlandstalige) wet tegen openbare dronkenschap van 14 november 1939 ondertekend door Leopold II, namen de meeste koffie in plaats van het lokale blonde- of donkere Durboyse bier.

Vanwege de Olympische spelen in Salt Lake City mocht voor "dien Ollanders" de TV aan (maar zonder geluid, zodat wij de dobbelaars niet zouden storen) om naar het heren schaatsen kijken.

Na een vrije terugtocht, wij natuurlijk weer moeilijk doen langs een steil hellinkje links van het water, de rest van de groep gewoon boven langs, werd de avond afgemaakt bij de open haard. Hier werden ook nog even de posten voor de etappe van de volgende dag uitgepluist.

De zaterdag begon met eerst een korte tocht via een verplichte route langs een mooi ravijntje en grillige rotsen naar post 1. Vervolgens langs het plaatsje Septon naar post 2; een bijna onvindbare waterbron waarvan alleen een putdeksel boven het weiland uitstak. Doorlopend naar post 3 kwamen we even voorbij Durbuy aan op een outdoor-center.

Hier wachtte ons een verrassing: paintballen. Een ieder kreeg een beschermend masker, een CO2 aangedreven geweer met 50 verfballetjes en voor de "nette" jongetjes was er een witte overall te koop, waarvan achteraf bleek dat deze niet hielp omdat hij toch de gele verf doorliet. Daarna was het (loopgraven) oorlogje spelen. Het was heerlijk om al die volwassen mannen, met primitieve lusten, als kleine jongetjes achter schuttinkjes te zien staan. Pief, paf, poef, raak ! raak ! Jij bent dood; één minuut terug naar je kasteel. Dit alles werd op foto vastgelegd door "oorlogscorrespondente" Corry.

Hierna was nog een tocht uitgezet langs wat posten via verplichte routes met doorsteekjes over diverse weilanden, het was tenslotte het "weekend van de doorsteekjes". Eén keer waren wij wel heel erg snel over het prikkeldraad; toen twee vervaarlijk uitziende herdershonden uit de boerderij kwamen aanrennen.

Tegen 3 uur werd de lucht inktzwart, waaruit eerst regen viel, welke overging in hagel. Tegen de tijd dat we weer opgedroogd waren begon het te sneeuwen. Maar gelukkig liepen we toen in de beschutting van dennenbomen.

Doordat de sneeuw bleef liggen konden we precies zien waar onze voorgangers gelopen hadden. Dit bracht "z'n Ritalin3) vergeten" Berry ertoe deze sporen uit wissen door over de sneeuw te rollen en achteruit te lopen.

Het begon net te schemeren toen wij weer bij de "gite" aankwamen, waarbij wij begroet werden door de gekleurde feestverlichting.

De (vrijwillige) keukenploeg heeft vervolgens vele uien, knoflook, kip, ham, paprika, peterselie (zeer fijn gesneden door Berry met zijn vervaarlijke survivalmes) en selderie staan snijden. Jammer genoeg gaat het elektrisch koken van grote hoeveelheden snelkookrijst niet en daarom was de jambalaya wat papperig uitgevallen. Maar de vers fruit cocktail met véél, heel véél, slagroom maakte veel goed. Evenals de koffie met de overheerlijke boterkoek (Andrea was erg verguld met het bedankkaartje).

Na het eten zijn "BENâ" Marcel en "Benthuizer-boy" Martijn nog een stukje gaan mountain biken. Maar op wat discogangers na is het gros bijtijds gaan slapen.

De zondagmorgen begon met een rustige wandeling in het heerlijk zonnetje langs de snelstromende Ourthe waarvan het waterpeil net weer een beetje gezakt was (hoewel maandagavond in het jeugdjournaal te zien was dat een dorpje verderop toch overstroomd was).

Aangekomen bij een (ander) outdoor-center in Durbuy mochten wij een fietsje uitzoeken (o, nee pardon "mountain bike" hoewel er in de verste verte geen berg te zien was).

Na eerst wat ingereden te hebben waarbij, bij "een woord van onze sponsor" Cor, al meteen een trapper afbrak. Maar deze kreeg als vervanging, keurig de persoonlijke fiets van de baas van het outdoor-center en gingen wij over zoevend asfalt heuveltje op, heuveltje af. De terugtocht werd wel een modderig en glibberig parkoers waarbij Joppe over de kop sloeg, maar gelukkig alleen zijn hand een beetje kneusde. Ook Marcel en Eugene bleven, tot boven de knieën, steken in een modderpoel (zie foto).

Na de terugtocht door het bos was het tijd om: lekker te douchen, sateetje te eten, op te ruimen en de onvermijdelijke groepsfoto te maken en terug te zien op een gezellig ontspannen survivalweekend. Met dank aan onze organisatoren die wederom voortreffelijk hun best hebben gedaan !!

Stephan "McKnife"

Noten:

1) Cees is niet alleen de nestor van de survivalvrienden maar ook de trotse opa van een kleinzoon, met nog twee kleinkinderen op komst.

2) Ada verwacht begin juli hun kind en was er daarom niet bij.

3) Ritalin is een medicijn voor ADHD (hyperactieve) kinderen.

• < Vorige
• Volgende >