Wintersurvival februari 2003

Gegevens

Laatst bijgewerkt op zaterdag 02 november 2013 20:22

Precies op het afgesproken tijdstip kwam Peter van Ginneken op 7 februari met zijn spiksplinternieuwe lease auto (zou je dat wel doen naar een survival ?) voorrijden. Peter had voor de gelegenheid zijn mobiele routeplanner met GPS (global position system) in gesteld op het plaatsje De Ster nabij Stavelot in de Ardennen. Maar aangezien Peter het toch beter dacht te weten dan dat kleine brokje elektronica reden we dus na Antwerpen verkeerd. Na wat gedraai en gezoek kwamen we terecht op de wat saaie weg via Leuven naar Luik. Tot aan Vervier was er geen sneeuw te bekennen. Echter bij Francorchamps begon het en in de buurt van Stavelot lag 25 tot 50 cm. Dat betekende dat toen we de steile weg naar boven namen, welke verkorte route door die routeplanner perfect was gevonden, we op de voorwielen moesten gaan hangen om nog enig sinds grip op de weg te houden.

De gite "Les Pres Sauvages" lag er feestelijk verlicht bij toen wij om circa half zes aankwamen. Het was een redelijk groot huis met 30 slaapplaatsen, maar met 38 man/vrouw moesten er toch een aantal op de vloer slapen. De meeste "survivalvrienden" waren reeds aanwezig. Bram de Bree (onze oer survivalist) had, om er zeker van te zijn dat hij op tijd was, de nacht ervoor buiten in een tentje geslapen. En Berry was er natuurlijk ook al voor dag en dauw (kon hij zijn energie kwijt in de organisatie helpen sjouwen).

Na een overheerlijke couscous maaltijd van Michiel Bakker was het tijd om even af te wassen waarbij bleek dat niemand de bagagelijst had gelezen want niemand had verder een theedoek bij zich !

Voor de avondwandeling werden we in grote teams ingedeeld. Team 1 bestond uit Jos Krijger - captain (door Cees Verstrate "Krijgsman" genoemd, zat met zijn gedachte zeker nog bij Petra) en verder bestaande uit Bram, Theo, Michiel, Simon, Bally, Kees, Peter, Corrie en ik en Berry als gast.

Het vertrek werd wat uitgesteld om eerst nog een partij sneeuwballen naar elkaar te kunnen gooien (sommige volwassenen blijven eeuwig kind). Al spoedig bleek dat gammaschen geen overbodige luxe waren daar je af en toe wel 30 tot 40 cm in de losse sneeuw wegzakte. Na een kleine kilometer dacht ik "wat loop ik toch raar, het lijkt wel of er een bal in mijn schoen zit". Het bleek dat de zool van mijn schoen losgescheurd was en er zich een bal sneeuw in mijn schoen gevormd had. Maar gelukkig had Bram nog een multi-purpose lint bij zich om de boel bij elkaar te houden. Achteraf bleken meer mensen hier last van gehad te hebben: waarschijn door de kou. De wandeling voerde ons naar Stavelot naar een café genaamd Jupiler op de hoek tegenover de oude Abdij. Maar welke was het nu ? Het damesteam (sorry Cor en andere mannen uit dit team) zaten in het verkeerde café: zij kunnen nog geen abdij van een kerk onderscheiden.

Na de verkorte, edoch steile, route van Peter z'n GPS systeem terug naar de gite, dronken de meesten nog een biertje tot een uur of 3 's-nachts.

Vanwege de sneeuw werd het programma omgegooid en gingen we zaterdagmorgen eerst naar een langlaufpiste. Om circa half tien vertrokken we met de auto naar Hockai met een zeer cryptische routebeschrijvingen zodanig dat zelfs Cees verkeerd reed. Dit dorpje was voor de gelegenheid met mobiele borden "Verboden te Parkeren" en "Eenrichtingsverkeer" gemaakt, met wel drie politie auto's die rondcirkelden om dit te handhaven. Het moest ook wel gezien de vele toeristen en busladingen andere langlaufers. De geplande tijd was tien uur maar door dit alles stonden we pas kwart voor elf op de piste. De tocht door het mooie landschap werd gemaakt over iets te gladde sneeuw, zodat je niet goed in het ritme kon komen. Dit werd enerzijds veroorzaakt door de vele voorgangers en anderzijds door de temperatuur die schommelde om het vriespunt.

Eenmaal terug werd besloten om 's-middags toch nog een tocht te maken naar de watervallen van Coo. De kortste weg was daarbij recht omlaag, waarbij we over circa 1000 m circa 250 m daalden dat is dus een heling van gemiddeld 25 %. Wij diehards zijn ook nog om het spaarbekken van de waterkrachtcentrale gelopen. In deze centrale leveren 6 gecombineerde turbines/pompen bij elkaar 142 MWe waarbij ze als pomp 148 MWe opnemen. Hopelijk worden er geen schakelfouten gemaakt bij het omschakelen van turbine naar pomp zoals in het verhaal van Kees over de gasturbinecentrale van Delft waarbij men, na een fasefout, de tanden uit de tandwielkast van het plafond kon schrapen.

Na een biertje in het café (sommige prefereerden warme chocolade) stonden we voor de keus, óf over de weg terug óf door het bos. Door het bos was veel korter en leuker, maar dan moesten we opschieten om nog net voor het vallen van het donker terug omhoog te komen. Het eerste stuk ging via een trap waarna een steil pad omhoog volgde naar de Belle Vue. Hier bleek dat er voor de luie toeristen zomers een stoeltjeslift omhoog ging. Door min of meer recht door het bos te kopen kwamen we achter het huisje aan.

Hier moest ik me in de keuken eerst met een belangrijke taak bezig houden: namelijk het boterkoek snijden. Ook was men hier al onder leiding van Theo bezig de nasi te bereiden. Met enig improvisatiewerk (bieslook en knoflook kan je toch ook knippen !) ontstond hier een overheerlijke maaltijd: compleet met gebakken banaan.

Het zondagmorgen ontbijtje begon met verse broodjes en gebakken eieren. Daarna volgde nog een tocht met de illustere naam "De doorsteekjes". Om de teams wat kleiner te maken werden we gehergroepeerd. Ons team bestond voor deze dag uit Ron (captain), John, Berry, Peter, Corrie en ik. De tocht voerde ons eerst pal noord, waarbij een skihelling met een inwerkingzijnde kabelbaan werd gekruist (wat er te skiën viel op die piste met kale plekken was ons een raadsel). De weg vervolgde zich naar een duiker even ten noorden van kilometerpaal K3 (nee niet die anonieme CD, waar de dames zo dol op waren, die rondzwierf in het huisje. Gelukkig lagen er ook CD's van Pearl Jam, Nickelback, Foo Fighters en, wederom Dave Grohl maar nu op drums, de Queens of the Stone Ages).

Marcel Schutte (onze grote fantast: Astrid weet daar alles van, die heeft een hele ochtend met hem in een café gezeten) had zich weer helemaal mogen uitleven op een verhaal over het graf van François van Stavelot in Amermont wat we moesten zoeken. De volgende post was de Abdij in Stavelot. Wij dachten slim te doen door Berry en Peter langs de post te sturen, kort door te steken en te wachten bij begin pad naar het huisje. Enfin, Ron en ik hebben een dik half uur staan wachten: bleek dat Berry en Peter binnendoor nog sneller waren dan de rest en reeds voor ons binnen waren.

De survival had niet veel langer moeten duren daar mijn zool er nu, op twee cm na, helemaal af lag.

Toen bijna iedereen binnen was, was het tijd voor de sateetjes van de Benthuizer boys: dit ging echter niet helemaal zoals het moest (vuur bijna op gebrand, wil niet trekken etc.). Creatief als we zijn worden dan de sateetjes voorgebakken in een pan en snel boven het vuur gehangen voor de rooksmaak. Maar ondanks dit hadden hun team toch de prijs gewonnen voor de snelste tocht. Eugene gaf zijn prijs, een fles "La Chouff", aan Marcel gaf met de mededeling hem samen volgend jaar op te drinken als Marcel weer volledig hersteld zou zijn.

(noot: dit verslag is geschreven in februari 2003. Helaas is Marcel op 12 augustus 2003 overleden. Om onze gevoelens bij Marcel "levend" te houden hebben we besloten om de tekst ongewijzigd te laten)

Na de groepsfoto (waar zijn nu al die rode mutsen die Cor van Eneco had weten los te troggelen ?) ging ieder zijns weegs en volgde een voorspoedige terugreis, over Maastricht, en waren we om circa half negen thuis. En kunnen wij, wederom, met z'n allen terug zien op een voortreffelijk weekend met dank aan de organisatoren.

met dank aan Stephan -schoenzool- Mes (see you next year) voor dit mooie verslag.

Tot gauw!!!!!!!!!!!

Cees,  Denes,  Eugene  en Marcel

• < Vorige
• Volgende >