Dolle(e) weekend september 2004

Gegevens

Laatst bijgewerkt op zaterdag 02 november 2013 20:03

Vrijdag, 10 september 2004

Spannend vooruitzicht, een weekend survival. Vooral wanneer je niet weet wat je precies te wachten staat. Je kon het zien als een test "vindt ik dit wel of niet leuk! en hoe is het met mijn conditie gesteld?".  Na het eten een kleine avondwandeling. Een biertje drinken bij tante Annie (er zijn meer hondjes die fikkie heten) en dan weer terug. Volgens de planning 21.00 uur vertrek, 23.00 uur bij Tante An en dan om 00.00 uur weer terug lopen zodat je om 01.00 uur weer in "La Vallee" zou zijn voor een afzakkertje. Tja! Daar ging het al mis. Ik heb het ook nog nooit meegemaakt hoor, maar toen we eenmaal bij de kroeg aankwamen, lag tante Annie mooi op bed, want de 2 uurtjes waren er 4 geworden. Gelukkig hadden Cees en Eugene er rekening mee gehouden want die hadden een biertje meegenomen (beetje jammer dat ze niet aan wijn hadden gedacht). Besloten is toen ook om iedereen maar met de auto op te halen, want we moesten er tenslotte nog een heel weekend tegenaan. Dat afzakkertje hebben we uiteraard toch genomen dus natuurlijk gingen we veel te laat naar bed.

Zaterdag, 11 september

De activiteiten waren super, net zoals de wandeling er naar toe. Daar begon de tweede "vergissing" van de organisatie "hooguit 3 kwartier lopen". Om 10.00 moesten bij het outdoorcentrum zijn. Drie teams besloten om "gezellig" bij elkaar te blijven. Het weekend stond tenslotte in het vaandel van lol en gezelligheid. Maar ja! We waren al ruim een halfuur onderweg en hadden nog steeds niet een juiste afslag kunnen vinden en we hadden "La Vallee"  nog steeds in het vizier. Al snel besloot elk team zijn eigen weg te volgen en uiteindelijk waren we met zijn allen een uur ...... te laat. De activiteiten waren een spektakel. Ik denk dat het merendeel zichzelf heeft overtroffen door aan alle onderdelen deel te nemen. Team 1 en 4 hadden een begeleider die waarschijnlijk ook zichzelf overtroffen heeft, want die heeft toch wel erg veel moeite gedaan om de zekeringen te testen. Waar we ook op, onder of over moesten. Hij deed geweldig zijn best om iedereen eraf te krijgen. We denken dat dit John zijn schuld is geweest, want die begon met het schudden aan een net waar de goeie man opzat. Daarna hebben team 1 en 4 allemaal moeten "boeten" voor het grapje van John, want zijn wraak was zoet. Team 2 en 3 hadden een wat meer "verantwoordelijke" gids. Zij hebben ook niet alle activiteiten gedaan, maar dat kwam omdat Wim na elke gedane inspanning even iets moest eten. 's Middags hadden Cees en Eugene nog een klein wandelingetje gepland. We hebben inmiddels geleerd dan "klein"en "tje" niet in de juiste context door heren werd gebruikt. Maar ja, tegen de tijd dat we daar achter waren, was het eigenlijk al te laat. We gingen dus voor het wandelingetje van een "kleine" 2 uur. "Oh! ze bedoelde natuurlijk 2 uur heen en 2 uur terug!". De klimmetjes die we die middag hebben mogen maken waren zwaar maar vooral ook een uitdaging. De omgeving was prachtig en zelfs daar werd van genoten. De Corveeploeg van de zaterdagavond was een schot in de roos, want de BBQ was overheerlijk. We hebben nog wat nagepraat en moe maar voldaan lagen we die avond redelijk op tijd op ons bed.

Zondag 12 september 2004

Het opstaan ging al ietsje moeilijker dan de zaterdagochtend, maar er was niemand die bedacht om deze dag te gaan missen. Een klein stukje mountainbiken, daarna een klein stukje kanoen. Het mountainbiken was echt spectaculair. We weten allemaal weer dat we spieren in onze bovenbenen hebben. Ook de bovenarmen zijn grondig getest (vooral bij degene die een fiets hadden zonder vering), want de afdalingen logen er niet om. Naar verwachting zou de eerste ploeg rond 12.00 uur terug zijn, maar dat werd 13.00 uur. Dus het geheel liep (om maar met dezelfde termen als de organisatie te spreken) een beetje uit. Nadat iedereen weer redelijk was opgelapt, maakten we ons klaar voor de kanotocht. We hadden echter 1 probleempje. Voor onze Bob moest een speciale kano worden gezocht, want vanwege zijn lengte paste hij niet in een standaard kano. Eigenlijk niet eerlijk, want hij ging nu wel veel sneller dan de rest. Maar oke! Als je omgaat met zo'n kano (dat hebben we gezien) vindt je een klein kanootje toch prettiger en wil je helemaal niet ruilen met Bob. De kanotocht was toch wel DE afsluiter van het weekend, want oh oh nooit heeft iemand zo'n ongeregeld zooitje op het water bezig gezien. Na een giga regenbui overwonnen te hebben, ging de zon weer schijnen (dat was heerlijk) besloten we met 26 kano's even te wachten op 3 achterblijvers. Denk even met me mee!!. 26 kano's die gaan WACHTEN, dat werd dus een hele operatie en het is nog gelukt ook. Toen de laatste achterblijver ons voorbij kanode (en wij met zijn zesentwintigen aan boomtakken hingen, elkaars peddels vasthadden enz) en vroegen waar ze toch bleef. Vertelde ze nog even snel, dat ze was omgevallen en even haar kano was kwijtgeraakt. Tijdens deze mededeling vaarde ze ons (hangend aan de bomen en elkaar) voorbij en we hebben onze KARIN daarna niet meer kunnen inhalen. De laatste stroomversnelling was nog de meest chaotische van allemaal! Een groot rotsblok in de midden van de rivier. Rechts liep je vast! Daar stond ik met nog paar stumpers (John, Bob en Wim) en wij aanschouwde wat er links, achter en voor ons gebeurde. Toen hebben onze lachspieren toch wel een test ondergaan. Links van het rotsblokje was de stroming dermate sterk dat IN de kano blijven zitten velen niet gelukt is. Vóór ons werden de kano's aan de kant gesleept om het overtollige water eruit te halen, links van ons zagen we Saco aan een boomtak hangen, die probeerde te voorkomen mee getrokken te worden door de stroming. Vervolgens hoorde je iemand roepen "PEDDEL" dit betekende dat we als een razende iemands peddel uit het water moest vissen, voordat deze met de stroom werd meegevoerd. Nog een keer "PEDDEL!", daarna kwam Saskia (zonder peddel en zonder kano) voorbij drijven. De volgende kreet was "BOOOOOOOT" daar kwam weer een boot voorbij, zonder passagier (die boooot bleek van Pierre te zijn). Uiteindelijk was de chaos compleet en waren de lachspieren bij iedereen op de proef gesteld en oh oh wat kunnen die zeer doen. Uiteindelijk waren we om 17.10 uur op de plek van bestemming. Volgens mij waren we om 15.00 uur al terug verwacht. Cees en Eugene hadden eigenlijk nog een wandelingetje gepland van 2 uurtjes in gedachte gehad. In ogenschouw nemende dat we ons "hotel" om 18.00 uur moesten verlaten, leek het een zeer verstandig besluit, die laatste wandeling maar niet te doen, want hoogst waarschijnlijk waren we niet op tijd terug geweest.

De meeste hebben al aangegeven dat dit weekend voor herhaling vatbaar is en van een aantal heb ik al begrepen dat de spierpijn reuze is meegevallen. Dus Cees!!! Bewaar die routes nog even!. De volgende keer lopen we ze binnen de door jouw gestelde tijden. Al met al was het wereld weekend, met een wereld ploeg. Pierre en John zijn er hopelijk al van teruggekomen dat ze hun ENIGE zus willen inruilen. Ik wil iedereen, met name onze Cees en Eugene, bedanken voor een weekend om echt nooit meer te vergeten. Ik kan nog de slappe lach krijgen als ik aan de afgelopen drie dagen zit te denken.

Annie Dollee

• < Vorige